Ojciec porzucił mnie, gdy byłem dzieckiem, a mama zawsze mówiła, że odszedł do innej kobiety. Po 35 latach odkryłem jej perfidne kłamstwa….

Kiedy miałem zaledwie siedem lat, mój ojciec zniknął z naszego życia. Pewnego ranka wstałem i zobaczyłem, że jego rzeczy zniknęły, a mama siedziała przy stole z zapuchniętymi oczami. Powiedziała mi, że tata odszedł do innej kobiety, zostawiając nas bez słowa wyjaśnienia. Nie rozumiałem, jak mógł to zrobić. Każdy kolejny rok dzieciństwa był przepełniony pytaniami, których bałem się zadawać. „Dlaczego nas zostawił? Czy zrobiłem coś nie tak?”

Dorastałem, ucząc się radzić sobie bez niego. Mama była dla mnie wszystkim — wychowywała mnie samotnie, walczyła o każdy grosz, żebyśmy mogli żyć godnie. Chociaż miała swoje trudne chwile, nigdy nie prosiła nikogo o pomoc. Z czasem jednak pojawiła się w niej gorycz. Nienawidziła wspominać o tacie i zawsze odcinała temat krótkim „Nie warto o nim mówić”. W moich oczach stał się kimś, kto zdradził swoją rodzinę.

Spotkanie po latach

Mijały lata, a ja wciąż żyłem w przekonaniu, że mój ojciec gdzieś jest, być może buduje życie z inną rodziną. Jednak pewnego dnia zdarzyło się coś, co wywróciło mój świat do góry nogami. Spotkałem go. Przypadkowo, na przystanku autobusowym w zupełnie innym mieście. Gdy tylko zobaczyłem jego twarz, serce zaczęło mi bić szybciej. Był starszy, zmęczony, ale nie miałem wątpliwości, że to on.

Podszedłem do niego z mieszanymi uczuciami — z jednej strony gniew, z drugiej ciekawość. Miałem do niego tysiące pytań, ale najważniejsze brzmiało: „Dlaczego?”. Okazało się, że nie pamiętał mnie od razu, ale kiedy wyjaśniłem, kim jestem, widziałem, jak ogarnęły go emocje. Poprosił mnie, żebyśmy porozmawiali gdzieś na osobności.

Prawda o odejściu ojca

Usiedliśmy w małej kawiarni, a on opowiedział mi swoją wersję wydarzeń. Jak się okazało, nigdy nie odszedł do innej kobiety. Mój ojciec nie zostawił nas, tylko został wyrzucony z domu przez mamę. Dowiedział się, że była przekonana, że nie jest w stanie zapewnić nam życia, jakiego pragnęła, i postanowiła rozstać się z nim bez możliwości powrotu. Obiecał, że będzie walczył o kontakt ze mną, ale mama skutecznie mu to uniemożliwiała, wmawiając mu, że ja nie chcę go widzieć.

To, co mówił, brzmiało jak zły sen. Przez lata myślałem, że tata był tym złym, a teraz miałem przed sobą mężczyznę, który twierdził, że chciał walczyć o swoją rodzinę, ale nie miał szans. Wiem, że nie mogłem od razu uwierzyć w jego słowa, ale coś w jego spojrzeniu mówiło mi, że nie kłamie.

Odkrycie prawdy

Po spotkaniu z ojcem nie mogłem przestać myśleć o tym, co mi powiedział. Z jednej strony miałem w głowie obraz matki, która poświęcała się dla mnie przez całe życie, z drugiej — człowieka, który wydawał się być ofiarą sytuacji, o której nigdy nie miałem pojęcia. Zdecydowałem się wrócić do mamy i zapytać ją o to wprost. Spodziewałem się kłótni, ale musiałem wiedzieć prawdę.

Gdy zapytałem ją o rozstanie z ojcem, zaczęła się bronić i zaprzeczać wszystkiemu, co usłyszałem. Jednak po długiej rozmowie, podczas której wyciągnąłem wszystkie argumenty, które usłyszałem od ojca, mama w końcu pękła. Okazało się, że bała się przyszłości i stwierdziła, że najlepiej będzie dla mnie, jeśli zerwiemy z nim wszelkie kontakty. Uważała, że nie poradzi sobie jako ojciec, i wolała, abyśmy byli sami, niż żyli w niepewności.

To nie była łatwa rozmowa. Usłyszałem w niej więcej bólu i niepewności, niż kiedykolwiek przypuszczałem. Mój obraz matki jako silnej, niezależnej kobiety, która stawiała czoła wszystkim trudnościom, zachwiał się. Przez lata ukrywała przede mną swoją decyzję i karmiła mnie opowieścią o zdradzie, bo nie potrafiła przyznać się do błędu.

Wnioski po latach

Po tej rozmowie nie wiedziałem, jak zareagować. Z jednej strony czułem żal do mamy za lata kłamstw, z drugiej — rozumiałem, dlaczego tak postąpiła. To było dla niej najłatwiejsze rozwiązanie, choć jak się okazało, miało swoje konsekwencje, których nie przewidziała. Spotkałem się jeszcze kilka razy z ojcem i choć nie od razu, powoli zaczęliśmy odbudowywać relację.

Co myślicie o tej historii? Jak byście postąpili na moim miejscu? Dajcie znać w komentarzach na Facebooku.