Wybrałam synowi żonę z dobrego domu, ale na przekór ożenił się z pospolitą lafiryndą. Każdą okazję wykorzystywałam, by pokazać jej miejsce… dopóki pewnego dnia nie zaskoczyła mnie czymś, czego się nie spodziewałam

Marta miała plan. Od lat wyobrażała sobie przyszłość syna u boku subtelnej, eleganckiej dziewczyny, która idealnie wpasuje się w ramy „dobrej rodziny.” Gdy jednak pewnego dnia Kamil przyprowadził do domu zadziorną, pełną kolczyków Justynę, Marta wiedziała, że łatwo nie odpuści. Walka o godną partnerkę dla syna dopiero się rozpoczynała…

Każda rodzinna uroczystość, każdy wspólny obiad stawały się areną subtelnych ciosów wymierzonych w tę „niewłaściwą” wybrankę syna. Marta była przekonana, że Justyna szybko da za wygraną i odejdzie, ale coś wydarzyło się pewnego dnia, co całkowicie zaskoczyło dumne serce Marty…

Idealny plan dla syna

Marta zawsze wyobrażała sobie, że Kamil, jej ukochany syn, kiedyś znajdzie żonę, która spełni jej wymagania. Przecież każda matka chce dla swojego dziecka wszystkiego, co najlepsze. A Marta wiedziała, że Kamil zasługuje na elegancką, wykształconą dziewczynę z „dobrego domu”. Przedstawiła mu nawet kilka kandydatek – miłe, subtelne, znające zasady dobrego wychowania i gotowe do budowania idealnej rodziny. Ku jej zdziwieniu, Kamil wybrał… Justynę.

Pierwsze spotkanie z „lafiryndą”

Gdy po raz pierwszy zobaczyła ją w drzwiach, Marta oniemiała. Justyna miała kolczyki w nosie, wyzywający makijaż i nieco zbyt odważny ubiór. Do tego sposób, w jaki się odzywała – bezpośrednio i z tą nutą nonszalancji, który przyprawiał Martę o dreszcze. Postanowiła, że nie pozwoli tej „lafiryndzie” zatrzymać jej syna.

„To się nie utrzyma,” powiedziała sobie Marta. Każde rodzinne spotkanie było dla niej okazją, by uszczypnąć Justynę niewinnymi komentarzami o „klasie” i „dobrych manierach”. Była przekonana, że jeśli wystarczająco ją wystraszy, ta po prostu odejdzie. Justyna jednak nie ustępowała.

Narastające napięcia

Kolejne miesiące tylko wzmacniały Martę w przekonaniu, że musi działać. Na każdym spotkaniu Justyna stała się celem subtelnych, ale coraz bardziej dosadnych komentarzy. Zaczęło się od uwag o ubiorze: „Może założysz coś bardziej odpowiedniego, kochanie?” Potem pojawiły się pytania o wykształcenie: „A studia skończyłaś, prawda?” Justyna odpowiadała uprzejmie, choć jej twarz zdradzała, że każde słowo rani. Ale nie odchodziła.

Pewnego dnia, podczas rodzinnego obiadu, Marta nie wytrzymała. „Kamilu, zawsze marzyłam, że poślubisz kogoś z klasą, jak Magda, córka naszej sąsiadki. Justyna… no cóż, ona… po prostu nie jest na twoim poziomie.” Słowa zawisły w powietrzu. Kamil spochmurniał, a Justyna tylko spuściła wzrok, ale w jej spojrzeniu Marta dostrzegła coś, czego nie rozumiała.

Punkt kulminacyjny

Marta nie spodziewała się jednak tego, co miało nastąpić. Pewnego popołudnia Kamil zaprosił matkę na kawę. W drzwiach przywitała ją… Justyna, uśmiechnięta i pełna wdzięczności. „Dziękuję, że przyszłaś, Marto. Chciałam ci pokazać coś, co może cię zainteresować.” Marta nie miała pojęcia, o co chodzi, ale weszła, wciąż zachowując dystans.

W pokoju czekała na nią niespodzianka. Na stole leżały albumy z dzieciństwa, zdjęcia z rodzinnych wakacji, stare listy i notatki Kamila – wszystko idealnie poukładane. Okazało się, że Justyna od kilku miesięcy zbierała wszystkie wspomnienia Kamila, by stworzyć dla niego i dla jego matki rodzinny album.

„Chciałam, żebyśmy mieli coś, co będzie nas łączyć,” powiedziała cicho Justyna. „Wiem, że nie jestem taką synową, o jakiej marzyłaś, ale Kamil jest moim całym światem. I naprawdę chciałam, żebyś to zobaczyła.” Marta patrzyła na nią, nie wiedząc, co powiedzieć. Poczuła, jak jej serce łamie się w całkowicie nowy sposób.

Zmiana spojrzenia

Tamtego dnia Marta zrozumiała, że cały ten czas była zbyt zaślepiona swoimi oczekiwaniami. Zamiast wspierać syna i akceptować jego wybory, walczyła o własne ambicje. Justyna, pomimo wszystkich przykrości, jakie jej wyrządziła, znalazła w sobie siłę, by spróbować zbliżyć się do niej.

„Przepraszam cię, Justyno,” powiedziała Marta, wiedząc, że te słowa były już długo spóźnione. „Naprawdę myślałam, że wiem, co jest najlepsze dla Kamila. Ale myliłam się.” W oczach Justyny pojawiły się łzy, ale jej uśmiech był szczery. Kamil, który obserwował to wszystko z boku, odetchnął z ulgą.

Co sądzicie o tej historii? A Wy, jak byście się zachowali na miejscu Marty? Podzielcie się swoimi opiniami i doświadczeniami w komentarzach na Facebooku!