Pomagałam starszemu sąsiadowi, bo rodzina zostawiła go na lodzie. Zależało im tylko na spadku, a nie na dziadku

Dziadek Janek od lat mieszkał sam, zapomniany przez swoją rodzinę. Nie chciał litości ani współczucia, ale serce mi pękało, gdy widziałam go zmagającego się z codziennymi trudnościami. Z czasem zaczęłam mu pomagać, robić zakupy, przynosić ciepły obiad… Wydawał się wdzięczny i choć nigdy o nic nie prosił, wiedziałam, że ma ogromny żal do swoich najbliższych…

Czas płynął, a ja stawałam się dla niego kimś w rodzaju rodziny. Czułam się odpowiedzialna, zwłaszcza że nikt inny nie interesował się jego losem. Aż pewnego dnia przyjechali – dzieci, wnuki, rodzina, której latami nie było widać… I wszystko nagle się zmieniło. Wtedy dowiedziałam się, czego tak naprawdę chcieli…

Zawsze pomagałam, bo rodzina o nim zapomniała

Pan Janek był jednym z tych sąsiadów, który zawsze żył samodzielnie i z dumą. Mimo swoich ponad 80 lat trzymał się nieźle, choć czasem brakowało mu sił na codzienne obowiązki. Wszyscy wiedzieli, że jego dzieci mieszkają w innym mieście, a o wnukach nikt tu nawet nie słyszał. Słyszałam tylko, jak niektórzy mówili, że rodzina zajęła się swoimi sprawami i zostawiła starszego człowieka samego sobie. Gdy zbliżyła się zima, zaoferowałam mu pomoc, bo serce mi się ściskało na myśl, że siedzi tam sam w chłodzie.

Stałam się dla niego rodziną

Od tamtej pory niemal codziennie wpadałam do pana Janka. Przynosiłam mu zakupy, gotowałam zupę, a czasem nawet porządkowałam mieszkanie. Z czasem opowiadał mi coraz więcej o swoim życiu, pracy i młodości. Jednak gdy temat schodził na rodzinę, milczał. Pewnego razu zdobył się na odwagę, by powiedzieć, że dawno ich nie widział, że nikt nie zadzwonił, nawet na święta. Wiedziałam, że jest mu ciężko, ale w jego głosie pobrzmiewał żal, który skrywał przez lata.

Niespodziewani goście

Minęło kilka miesięcy, a ja, prawdę mówiąc, zapomniałam już o jego rodzinie. Dla mnie pan Janek był jak ktoś bliski, nie oczekiwałam wdzięczności – chciałam tylko, by miał godne życie. Pewnego dnia, gdy jak zawsze przyniosłam mu obiad, usłyszałam hałas na klatce schodowej. Spojrzałam przez wizjer i zobaczyłam grupę ludzi, którzy kierowali się w stronę drzwi pana Janka. Drzwi się otworzyły, a ja usłyszałam obcy głos: „Dziadek! Ile to już lat, co?”

Nie mogli sobie wybrać bardziej teatralnego momentu na wejście. Było ich pięcioro: dwoje dorosłych i trójka dzieci. Zaskoczył mnie fakt, że nikt wcześniej nie zapowiedział ich wizyty. Pan Janek stał oszołomiony, ale zdążył tylko uśmiechnąć się krzywo i zaprosić ich do środka.

Prawda wychodzi na jaw

Przez kolejne dni obserwowałam, jak niespodziewana wizyta rodziny całkowicie wywraca życie pana Janka do góry nogami. Zabrali się za przeglądanie jego rzeczy, zadawali pytania o mieszkanie, o jego oszczędności. Nawet nie kryli się z tym, że ich przyjazd ma konkretny cel. Nawet gdy próbowałam mu pomóc, odciągali mnie, mówiąc, że „chcą nadrobić stracony czas” z dziadkiem. Patrzyłam na to wszystko z rosnącą frustracją, widząc ich zainteresowanie głównie tym, co po nim zostanie, a nie nim samym.

Jednego wieczoru pan Janek przyznał mi się, że ich wizyta to nie przypadek. Wiedzieli, że w tym roku miał przepisać mieszkanie. Odkąd o tym usłyszeli, zaczęli dzwonić i obiecywać, że się nim zajmą.

Ostateczna decyzja

Byłam świadkiem tego, jak z każdym dniem pan Janek tracił siły. Zaczął czuć się jak obiekt transakcji, a nie ojciec i dziadek. Pewnego dnia spojrzał na mnie ze łzami w oczach i powiedział, że wie, czego oni chcą, że nie potrzebują go jako człowieka, tylko jego pieniędzy i majątku.

Zanim wyjechali, pan Janek zebrał ich w jednym pokoju, a ja usłyszałam rozmowę, którą zapamiętam na długo: „Zawsze byłem dla was, a wy pojawiacie się tylko wtedy, gdy w grę wchodzą pieniądze”. Chłodne spojrzenia, bez słowa żalu, tylko wyczekiwanie. Gdy wyszli, podszedł do mnie i powiedział spokojnie: „Przepisałem wszystko na kogoś, kto naprawdę jest mi bliski”. Jego słowa mnie zaskoczyły, ale miałam dziwne przeczucie…

Wszystko na jedną osobę

Kilka dni później pan Janek wypełnił dokumenty i przepisał mieszkanie – na mnie. Byłam oszołomiona, nie wiedziałam, co powiedzieć. Wyjaśnił mi, że w końcu ktoś traktował go jak człowieka, a nie konto bankowe. Tego dnia usiedliśmy razem, wiedząc, że spokój wrócił do jego życia, a decyzja o majątku była już ostateczna.

A jak Wy byście postąpili? Dajcie znać, czy wsparlibyście pana Janka, mimo ryzyka związanego z rodziną i ich roszczeniami? Podzielcie się swoimi przemyśleniami w komentarzach na Facebooku.