Rok temu córka miała zostać u mnie tylko miesiąc, teraz jestem uwiązana przy jej dzieciach. Jej reakcja, gdy poprosiłam, by się wyprowadziła, była ostatnią rzeczą, jakiej oczekiwałam

Początkowo cieszyłam się, że mogę pomóc. Dzieci były urocze, wnuczki to przecież największy skarb każdej babci. A Agata? Była wdzięczna i obiecywała, że wkrótce znajdzie dla siebie i dzieci nowe miejsce. Ale miesiąc zamienił się w dwa, potem trzy… aż w końcu minął rok, a ja, choć miałam wciąż nadzieję, zaczynałam czuć się uwięziona.

Wprowadzenie konfliktu

Wszystko zaczęło się psuć, gdy zorientowałam się, że Agata przestała nawet szukać nowego mieszkania. Przyzwyczaiła się do wygody, jaką dawała jej moja pomoc. Pracowała długie godziny, a ja spędzałam całe dnie z jej dziećmi. Przez rok to ja byłam ich główną opiekunką, a ona wracała późnym wieczorem, zmęczona, często nawet nie znajdując czasu, żeby usiąść z nimi do kolacji.

Nie chciałam być złośliwa, ale zaczynałam mieć dość. Czułam, że jestem wykorzystywana, a moje życie zostało całkowicie zdominowane przez opiekę nad dziećmi. Wreszcie zebrałam się na odwagę i poprosiłam Agatę, żeby znalazła inne miejsce. To była trudna rozmowa, ale czułam, że muszę coś zrobić, zanim oszaleję.

Zaskakująca reakcja Agaty

Gdy w końcu usiadłyśmy w kuchni, wyjaśniłam jej spokojnie, że nie mogę dłużej opiekować się dziećmi. Oczekiwałam zrozumienia, współczucia, może nawet wdzięczności. Ale to, co usłyszałam, było szokujące.

– Mamo, ale przecież nie masz nic lepszego do roboty – odpowiedziała Agata, krzywiąc się. – Myślałam, że cieszysz się, że masz dzieci wokół siebie. Poza tym, kto inny miałby się nimi zajmować? – jej słowa wbiły mnie w ziemię. Jak mogła myśleć, że całe moje życie kręci się tylko wokół niej i jej dzieci?

– Agata, nie zrozum mnie źle, kocham wnuki, ale to nie jest moje życie! Muszę mieć czas na swoje sprawy, a nie ciągle opiekować się dziećmi, podczas gdy ty… – Nie zdążyłam dokończyć, bo Agata wstała gwałtownie, uderzając ręką w stół.

– No to może przestań być egoistką i pomyśl, że masz szczęście, że w ogóle masz rodzinę! – rzuciła z gniewem. Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszałam. Jak mogła tak o mnie mówić?

Narastająca frustracja

Od tej kłótni nasze relacje tylko się pogarszały. Agata przestała wracać o przyzwoitych porach, coraz częściej zrzucając opiekę nad dziećmi wyłącznie na mnie. Czułam się, jakby cała sytuacja wymknęła się spod kontroli. Kiedy próbowałam ponownie poruszyć temat wyprowadzki, za każdym razem znajdowała wymówkę, dlaczego to jeszcze nie ten moment.

Pewnego dnia, po kolejnej bezowocnej rozmowie, natknęłam się przypadkiem na wiadomości na jej telefonie. Nie chciałam być wścibska, ale to, co zobaczyłam, zszokowało mnie. Agata pisała z przyjaciółką o tym, jak świetnie sobie radzi, że nie musi się martwić o dzieci, bo przecież „mama wszystko załatwia”. Nie tylko to – okazało się, że planowała zostać u mnie jeszcze przez co najmniej kilka miesięcy, bo przecież tak jest łatwiej.

Wyjaśnienie prawdy

To był moment, w którym pękłam. Zdałam sobie sprawę, że Agata nie miała zamiaru szukać nowego mieszkania. Wykorzystywała mnie przez cały ten czas. Gdy znowu próbowałam z nią o tym porozmawiać, zaatakowała mnie słowami, które do dziś mnie bolą: „Przecież ty i tak nie masz życia!”.

To była ostateczność. Postawiłam sprawę jasno – albo znajdzie nowe miejsce w ciągu miesiąca, albo sama zmienię zamki. Nie mogłam dłużej pozwalać, by moje życie toczyło się wokół jej potrzeb.

Co myślicie o tej historii? Jakbyście postąpili na moim miejscu? Dajcie znać w komentarzach na Facebooku!